Bir büyük şehir keşmekeşindeyim. Dört şeritli otobanlarda son sürat giden arabalar gibi geçiyor düşünceler aklımdan. Sıkıntılarım birer gökdelen olup yırtıyor yaşama sevincimi. Mutluluklarım ise gecekondu misali dip köşelerde, her an yıkılacakmışçasına endişeli. Sürekli bir koşuşturmaca var beynimin içinde. Çalar saat ile dükkan açan gözlerim, şehrin akşam yanan ışıklarına inat kepenklerini indiriyor. Yağmura hasret kalan toprakmışçasına kuruyan bedenim duşun altında yeniden hayat bulup öyle kavuşuyor yatağa. Nüfus hep tek ama rakım duble masamda. E bu hayat da başka türlü çekilmiyor be kardeşim...
Tek geçerli sebep bir dönem blogların yasaklanması sebebiyle giriş yapamamızdı. Diğerleri hep bahane. Yazacak zaman bulamamak diye bir şey yok ama insan istiyor ki başka başka şeyler de yapsın. İşte o zaman yok olmasa da yetmiyor zaman. Ya da biz paylaştırmayı bilemiyoruz usülünce. Bir de bizi oyalayan onca şey çıkınca karşımıza bir de bakmışsın ki geride kalmış bütün biriktirdiklerin.
Eski tahta iskelenin denize gömülmemiş kısmına sırt üstü uzanmış yıldızları seyrediyorlardı. Bu daracık iskeleden düşmemek için yan yana ve bedenleri birbirine yapışık şekilde yatıyordu dedeyle torun. Gökyüzünü aydınlatan yıldızlara bakarken duyabildikleri sadece dalgaların sesiydi. İskeleye doğru vuran hafif dalgalardan dedenin paçaları ıslanıyordu biraz. Kısa pantolonlu torununsa böyle bir derdi yoktu şimdilik. Göbeğinin üzerinde kavuşturduğu elleri her nefes alıp verişinde yukarıya doğru yükselip iniyordu. Dede torununun iskeleyi yastık belleyen başı acımasın istedi. Elini torununun boynunun altından geçirerek onu sarıp sarmaladı. Bir an yıldızlardan gözünü ayıran torun dedesine gülümsedikten sonra tekrar bakışlarını gökyüzüne çevirirken;
