Ben Her Cuma Simit Yerim

Oldum olası severim simidi. Küçükken, öğrenciyken, yolda, vapurda, maçta, evde hep keyif almışımdır simit yemekten. Tezgah simidi olacak ama hani o 'çıtır' diye tabir edilenlerden. Pastanelerde çıkan yumuşacık, pamuk gibi simitler ve kandillerdeki o küçücük olanlar hiç cezbetmez beni. Her şehrin simidi de farklıdır birbirinden. Mesela Ankara'nın yanık ince simitleri en meşhurlarındandır. Her ne kadar önceleri beceremeyip yaktıklarını öne sürerek laf atsam da zamanla alışıp sevmiştim. Okuduğum yıllar boyunca pek tatmin olamadığım Eskişehir simitleri, şehrin kokoreççi yetersizliği ve standart İstanbul'da sosisli satan büfelerin orada olmayışından sonra gıda sektöründeki eksikliğiydi benim için. Yine de öğrenciliğin duyurduğu gereksinim sonucu karnımızı doyuran olmuştur simit. Üniversitenin kapısında duran simitçi amcayı da alıştırmıştım. Her Cuma ışıklarda beklerken göz göze geldiğimizde elimle yaptığım işaretlerin simgelediği sayıya göre hazırlardı simit poşetini. Hala her Cuma işe erken gelip masamda kimselere dokundurmadan sürüyorum hem simide peyniri hem simidin keyfini.